De Merapi is vannacht weer uitgebarsten, en flink ook met explosieve erupties, en als gevolg weer 12 doden en 40 gewonden. Er lijkt geen eind aan te komen. De luchthaven van Yogya is gesloten vanwege de as neerslag en ook de Borobudur is voorlopig dicht voor publiek tot 8 november. Oh, oh wat hebben we toch een geluk door net tussen de mazen van het net door te glippen steeds. Nieuwe groepen toeristen worden nu ook om Yogyakarta heen geleid en logeren voornamelijk in Solo. Yogya ligt nu voor het eerst ook onder een dikke laag as.
We mogen naar buiten maar met de mondkapjes op die we zelfs in de bus ophouden op weg naar onze volgende bestemming: Malang. Maar om de Merapi achter ons te laten moeten we eerst nog een stukje in die richting om vervolgens af te buigen naar Solo waar we een bezoek brengen aan het paleis. Als we de bus uitstappen wordt Loek bedolven onder een hele klas, toevallig in het oranje, voetballende schoolkinderen die allemaal met hem op de foto willen; zo aandoenlijk.
De stad Solo, ook wel Surakarta genoemd, heeft 800.000 inwoners, niet zo heel groot dus. De sultan van Solo en Yogyakarta waren broers en Solo wordt nog steeds ondersteund door Nederland, is de armste van de twee sultanaten. Yoya is rijk vanwege de grondstoffen en wordt door de Indonesische staat gesteund. We krijgen een rondleiding door een Engelstalige locale gids, dus ik heb het verhaal vertaald in het Nederlands voor de rest van de groep. Vooral de oudere generatie hier spreekt nog goed Nederlands en v.a. 2005 wordt er op de scholen ook weer in les gegeven.
De Semeru vulkaan, naast de Bromo, toont ook activiteit inmiddels. Eigenlijk zouden we vannacht de tocht naar de Bromo hebben, maar omdat we vandaag toch een hele lange rit hebben (365 km) is besloten het programma om te gooien en uit te stellen naar overmorgen. Nu dus op weg naar Malang op Oost Java. Oost Java is vroeger Hindoe geweest en de grootste provincie op Java met als hoofdstad Soerabaya. Het is ook een rijke provincie met twee grote aardolie bronnen en een aardgas bron. De streek is ook bekend om zijn teak en mahony plantages. Teakbomen groeien heel langzaam: ze doen er 60 jaar over, de mahonie doet er de helft zo lang over. Verder ook nog plantages van (japanse) ebben hout. Onderweg stoppen we voor koffie, thee en gebak bij een locale bakkerij. Ik hou het bij thee alleen want heb een 'off day'; last van mijn maag, duizelig ... zal gisteren wel iets verkeerd gevallen zijn. Het is een echte reisdag en over de smalle weggetjes met de vele brommertjes en overig verkeer gaat het allemaal 'plan plan' langzaam aan dus. Er stond een lekkere lunch klaar in Nganjunk, maar dacht laat ik maar verstandig zijn en heb het smikkelen overgelaten aan de anderen en heb het gehouden bij wat witte rijst, soep, atjar en jasmijn thee. Mechie heeft ook wat, ze ziet eruit alsof Martin haar een flinke rechtse direkte op haar oog verkocht heeft al blijft ie bij hoog en bij laag beweren dat het niet zo is ;) Door haar nieuwe bril heeft ze aan de zijkant van haar neus een wondje en vocht om haar oog wat de nieuwe 'look' heeft vormgegeven. We zaten samen even buiten en Suryadi kwam vragen hoe het ging, hij dacht dat ik een beetje ziek was van de spanning in Yogya vanmorgen, niet hoor, gewoon iets verkeerd gevallen gaat wel weer over. De wandeling door de Sawa's naar een meertje die eigenlijk voor s middags gepland stond viel letterlijk en figuurlijk in het water want rond 3 uur belanden weer in een hevige moeson onweersbui, de heftigste tot nu toe. Als we vroeg in de avond in Malang aankomen, staan de straten blank! We logeren in een ander hotel als gepland. Het is een klein authentiek hotelletje waar verder geen westerlingen zijn. We checken in en Suryadi checkt of de kamers 'up to standard' zijn. Morgen kunnen we uitslapen want we hoeven pas om 10.30 uur weg. Als welkom krijgen we een kopje thee met gebakken pisang en rosoles. Heerlijk! Het blijft plensen dus blijven we in het hotel en gaan een pilsje (en thee ;-) drinken in de bar met Maria, Ben & Aart. Om 10 uur gaat het licht weer uit ....
