De Bromo Expeditie

Ons "wek telefoontje" om kwart over 12 helemaal niet gehoord en om tien over half een wakker geschrokken! Snel, snel aangekleed en gelukkig toch nog op tijd in de lobby; klaar voor vertrek richting de Bromo vulkaan. We rijden met de bus zo'n 2,5 uur al dommelend en wel richting een bergdorp. Daar stappen we over in 2 jeeps (steeds geschikt voor 5 man) en rijden we nog eens 1 uur over onverharde wegen, zandvlaktes in het pikke donker omhoog.

We komen aan op de plek van bestemming en het is duidelijk dat we niet de enige zijn. Nu is het gewapend met een zaklamp verder lopen met de benewagen tot aan de bergrand waar we zijn neergestreken en op zoek naar een goede foto spot om de zonsopkomst vast te leggen. We zien dat de Bromo ook redelijk actief lijkt, meer als de afgelopen tijd zo wordt ons verteld als we kijken naar de grote pluimen zwavel die de Bromo met regelmaat uitspuwt. We zijn nog op veilige afstand en genieten van de zonsopkomst, echt een geweldige ervaring.

Daarna ontbeten (hadden van het hotel een 'ontbijt box' meegekregen) bij een plaatselijke ibu met primitief eetstandje. Na het ontbijt, weer richting de jeeps gelopen en op pad naar de Bromo kraterwand wederom via de zandvlakte. Nu is het kiezen: of lopen of te paard tot aan de trappen (290 treden!) naar de rand van de Bromo.

Loek en Martin besluiten te gaan lopen (vinden dat ze het de paardjes niet kunnen aandoen ;-) Mechie en ik besluiten toch maar te paard te gaan, en zo beland ik voor het eerst in 30 jaar weer op de rug van het edele dier. Nou ja, het erop klimmen viel nog niet mee want beladen met camera en foto tas valt dat helemaal niet mee, die eerst maar afgegeven aan Loek en daarna met een beetje hulp toch gelukt. Het is net fietsen, je verleert het nooit en hobbelden we in rustig tempo omhoog. Orio mijn paard bleek een aanhankelijk tiepje en liet zich graag aaien op het eindpunt. Ik zeg wel eindpunt maar het harde werken begon toen eigenlijk nog. Je zit op zo'n 2400 meter hoogte en ga dan maar eens 290 treden omhoog klauteren. We gaan op weg; plan plan ... rustig aan dus! We mogen niet te lang aan de rand blijven boven vanwege de zware zwaveldampen ook al hebben we onze snuifjes (mondkapjes) weer op. Nadat we dezelfde 290 treden weer zijn afgedaald lopen we de rest van de berg af, over een stuk van de zandvlakte, terug naar onze jeep. De sfeer zit er goed in en Sureyadi zet het op een zingen, Mechie, Martin, Loek en ik vallen in en galmen gezellig mee met toppers zoals 'Obladie Oblada' e.d. of onze chauffeur daar nou zo blij mee was ... Na een uurtje zijn we weer bij het bergdorpje terug waar Ateng en Apeng wachten met onze bus. We stappen over en gaan richting de eindbestemming van vandaag, Kalibaru. Het begint te klinken als een herhaling maar we hebben weer heerlijk gelunched onderweg en komen om half 3 aan bij ons hotel. We logeren in cottages hier, het is heel mooi opgezet; mooie tuin, lekker zwembad en een leuk restaurant in de openlucht (alleen een dak erover).

De rest van de middag rustig aan gedaan want we hebben toch een nacht overgeslagen. Eerst gedouched en daarna heb ik me gestort op de brief aan BBI-STP reizen / Marinturs op verzoek van Yadi. Deze brief van aanbevelingen voorgelegd aan hem en de final version uitgeschreven, aan de groep voorgelegd en iedereen laten ondertekenen. Yadi faxt de handel door naar Marintours en later wordt het doorgemailed aan BBI-Stip reizen. De reden is dat gezien het gedoe met de Merapi ze hem helemaal suf mailen, smssen en bellen, ons een keer of 3 hebben willen evacueren terwijl dat ons inziens helemaal niet nodig was. Afijn dat in een nut-shell want het is een heel verhaal. Inmiddels zijn de maagjes ook weer gaan knorren en eten we met z'n allen in het restaurant. s Avonds is er nog een leuke traditionele dansvoorstelling compleet met draak.

Als dit is afgelopen is het echt tijd om de luiken te sluiten ... even bijslapen ...